“ I’d like to get away from earth awhile
And then come back to it and begin over
May no fate willfully misunderstand me
And half grant what I wish and smack me away
Not to return. Earth’s the right place of love:
I don’t know where it’s likely to go better.”
- Robert Frost -

Sino ang Tunay na Banal?

Inilalarawan sa Ebanghelyo ngayon ang dalawang taong parehong nananalangin ngunit may magkaibang katayuan sa buhay, paniniwala at pagkilala sa sarili. Naniniwala ang Pariseo na siya ay mabuti at at mas magaling sa iba kaya naman masaya niya itong ipinagpapasalamat sa Diyos. Nakalulungkot lang isipin na sa kanyang “pagdarasal” ay nagawa din niyang ipagyabang ang kanyang angking “kabutihan” kung kaya’t nagawa din niyang ibagsak ang iba maiangat lang ang kanyang sarili. Sa kabilang panig, nasa likuran naman ang isang publikano (kolektor ng buwis) na ni hindi makatingala sa langit habang nagdarasal at dinadagukan ang kanyang dibdib sa matinding pagsisisi. Wala siyang maipagmamalaki sapagkat alam niyang makasalanan siya at alam din niyang iyon nga ang turing sa kanya ng ibang tao.

Parehong may-aral na ibinibigay ang dalawang tauhan sa ating Ebanghelyo. Ang una ay ang aral mula sa halimbawa ng Pariseo na hindi dapat tularan. Bakit hindi dapat tularan ang Pariseo sa Ebanghelyo? Ano ang pagkakamali niya? Sinasabi sa talinghaga na nananalangin din siya tulad ng publikano. Pero tunay ng aba siyang nananalangin? Panalangin nga bang maituturing iyon kung wala naman siyang sinasabi sa harap ng Diyos kundi ang “mabubuting bagay na ginagawa niya katulad ng pag-aayuno at pagbibigay sa templo ng ikasampung bahagi ng kanyang kinikita. Sa kanyang pagmamalaki mukhang pinalalabas niyang wala siyang pangangailangan sa Diyos. Hindi man niya sabihin, pinalalabas niyang ang Diyos pa ang may “utang-na-loob” sa kanya sapagkat gumagawa siya ng mga bagay na pinaniniwalaan niyang kalugod-lugod sa Diyos. Samakatuwid, siya ang dapat hangaan ng Diyos! Kung makapagmamalaki siya sa harap ng Diyos na kataas-taasan, hindi nakapagtatakang kayang-kaya niyang hamakin at siraan ang kanyang kapwa. Kung gayon, malinaw na nagkakamali siya sa tatlong bagay: una, inaakala niyang matuwid siya at walang kasalananang dapat pagsisihan; ikalawa, iniisip niyang maaaring “suhulan” ang Diyos ng mga bagay na inaakala niyang kasiya-siya sa rito (Diyos) kaya dapat lang na pagpalain siya nito; ikatlo, nag-asal-Diyos siya sa pamamagitan ng paghuhusga sa kanyang kapwa. Siya na humatol, ayon sa talinghaga, ay siyang hinatulan: umuwi siyang wala sa grasya ng Diyos; siyang nagmamataas ay ibabagsak ng Panginoon (b14).

Ano naman ang aral na makukuha sa halimbawa ng kolektor ng buwis? Alam niya na hindi siya karapat-dapat hangaan at tularan ng iba. Wala siyang kayang ipagmalaki sapagkat alam niyang makasalanan siya. Ngunit sa kabila ng kanyang masaklap na katayuan sa buhay dahil sa marami niyang pagkukulang sa Diyos at kapwa (sa pananaw ng mga Hudyo, siyang kolektor ng mga buwis ay makasalanan dahil ipinapalagay na mandaraya siya at mapagsamantala sa kapwa) ipinahahayag niya ang kanyang pangangailangan sa awa at pagpapatawad ng Diyos. Alam na alam niyang katotohanang Diyos lang ang tangi niyang maaasahan na makapagpapatawad sa lahat ng kanyang mga kasalanan. Alam niyang wala siyang nagawang anuman para maging karapat-dapat sa pagpapala ng Diyos. Si Hesus mismo ang nagbibigay ng katiyakan: siya ang umuwing nagpapakababa ay itataas ng Panginoon.

Sa harap ng Diyos lahat tayo ay makasalanan na nangangailangan ng kanyang awa at pagpapatawad. Walang taong naging mabuti dahil sa sariling kakayanan lamang. Kung wala ang grasya ng Diyos hindi kailanman tayo magiging banal. Ang pagiging mabuti ay isang biyayang hindi ipinagmamalaki. Sa halip, dapat lang itong ipagpasalamat nang may kababaang-loob. Ang pagiging makasalanan ay isang malungkot na katayuan ngunit hindi kinakailangang manatili tayo sa ganitong kalagayan. Laging handang magpatawad ang Diyos sa ating mga makasalanan, gaano man ito kalaki o karami. Lahat tayo ay may pagkakataong magbagong-buhay. Ang mga banal ay mga taong may masamang nakalipas; ang mga maksalanan naman ay may mabuting hinaharap.

~ Fr. Emil A. Urriquia ~

Answers to the Questions of the Catholic Faith

The first two chapters of Baruch tell us how the Jewish exiles in ancient Babylon repented of the sins that had led to their humiliation by their enemies. These penitents confessed their sins to God and to the priests back in Jerusalem, asking the priests to intercede for them: “Pray for us also to the LORD, our God, for we have sinned against the LORD” (1:13).

Thus, the practice of confessing sins to God as represented by a priest, and having the priest respond with a prayer for divine mercy, has ancient precedents among God’s people (see also Lv 19:20-22). In Catholic practice, however, the priest not only prays for the penitent but also imposes a penance (satisfaction) and speaks on God’s behalf the words of forgiveness (absolution).

This sacrament of Reconciliation, as it is called, is firmly grounded both in Scripture and in early, constant Christian Tradition. The priestly authority to represent God as an ambassador of his mercy was granted by Jesus to St. Peter and the other apostles—and by extension, to the priests they and their successors ordained: “Whatever you bind [that is, by imposing penance] on earth shall be bound in heaven; and whatever you loose [that is, forgive in God’s name] on earth shall be loosed in heaven” (Mt 16:19; 18:18). “Whose sins you forgive are forgiven them, and whose sins you retain are retained” (Jn 20:23).

In the early Church, confession of grave sin was often made to the whole Christian assembly as well as the priests. Certain instructions in the Letter of James are suggestive of this early practice. When sick, believers were to call the presbyters (priests). The priests were then to anoint them with oil and pray for them. In confessing their sins, the sick could be healed and forgiven (see Jas 5:13-16).

Catholics are obligated to repent of all mortal, or grave, sins (contrition) and to confess them to a priest in order to be absolved. The penitent performs the assigned penance to repair the harm caused by sin and to reestablish habits that lead to holiness. The absolution imparted by the priest is not a mere expression of hope, but a sacramental, objective reality.

TULDOK ... SA KASALANAN

Ni: Michael Cruz

Ano ba ang dahilan kung bakit madalas tayo magkasala?

Hindi ba natin alam kung bakit tayo nag-aalinlangan sa landas ng kabutihan?

At kung isa rin tayo sa mga nagsasabi sa Panginoon, tulad ng isang makata,

“Bukas kami ay magsisimula”, ngunit kinabukasan ay iyan muli ang ating sinasabi?

Sapagkat di natin namamalayan na lubhang malayo na tayo sa kalooban ng Diyos.

Nawawalan na tayo ng pananampalataya

at lubusang hindi natin nakikilala kung sino Siya at ano Siya.

Kung talagang nais nating S’ya’y makilala at ibigin,

ito na ang sandali upang magbago at magbalik-loob sa Kanya.

Ito na ang sandali upang magpasakop sa Kanya.

Ito na ang sandali upang talikdan at iwanan ang mga nagawa nating kasalanan,

at tuluyan na itong iwanan ng paglipas ng nakaraang taon!!!

Kailangan nating bigyan ng tuldok ang lahat ng pasakit na ibinibigay

at ipinapasan natin sa Kanya.

Marami na ring nagbuwis ng buhay ng dahil sa sunod-sunod na trahedyang naganap.

Wala ng katiwasayan ang mundo.

Tao laban sa kapwa tao, bansa laban sa kapwa bansa, tao laban sa kalikasan,

nakalulungkot, nakakatakot, nakapanlulumo…

Ito ba ang nais nating kagisnan ng mga susunod na henerasyon?

Tama na, kailangan na natin ang pagbabagong gagawin ngayon.

At hindi bukas o sa susunod pang bukas.

Sadyang pagbabago ay napakahirap,

subalit ito ang tanging susi tungo sa kabutihan at kapayapaan ng mundo.

Ang pagbabago at pagbabalik-loob ay magsisimula sa ating sarili,

sa loob ng pamilya ay magtataglay ito at magsisilbing bukold

upang makamit natin ang kapayapaan.

Ibigay natin ang ating puso at kaluluwa,

hayaan ang Espiritu Santo ang sumakop ng buong pagkatao,

upang Siya ang maging tanglaw at liwanag ng buhay natin doon.

Magsisimula ang tunay na pagbabago sa pamamagitan

ng Espiritu Santong ipinadala ng Panginoon

at muling magniningas ang pag-ibig ng Diyos sa atin.

Ang Diyos na sinasampalatayanan natin

ay mananahan na walang hanggan sa puso at kaluluwa.

Hindi man natin nakikita’t namamasdan ng ating mga mata,

mararamdaman natin ang Kanyang presensya

sa pamamagitan ng lubos na pananalangin.

At manalig tayo na ipagkakaloob N’ya sa atin

na maging makatotohanan sa ating pagninilay at pag-iiral sa mundong ibabaw.

Nawa’y biyayaan N’ya tayong maisagawa ang lahat ng ito

na naaayon sa Kanyang kalooban at pagpapasiya.

GOD'S PERFECTION

By : VLC of GEC GURI

God made the mountains, kiss the clouds

that we may look up beyond our own small world

and strive to reach great heights.

He made the ocean wide and mighty,

to remind us of the greatness of his love

and the power of his strength.

He frosts the earth with diamonds in the winter

to reveal the riches that await us in heaven,

and he awakens the earth

with a profusion of lilacs and daffodils

in the spring to show us that we've been given

the gift of eternal life.

He has created masterpieces,

and every one of them is part of the circle of life

and serves some great purpose.

From the forests, to the valleys, across the dales,

and even to the most distant twinkling star,

and the early morning mist that creeps over the hills,

God has blessed the earth with his talented hand.

So do you think that God could have

erred when he made you?

Of course he didn't.You're perfect,

exactly what God intended you to be.

As the earth is reborn this spring,

remember that you're one of God's great masterpieces,

a testament to his infinite wisdom and perfection.

LANDAS NG PAGPAPAKABANAL

Sulat Pastoral ng Kapulungan ng mga Obispong
Katoliko ng Pilipinas -Sa mga Pilipinong Katoliko
(Hulyo 1999)

Fatima, Lourdes, La Naval
59. Ang tatlong mga larawang ito ng Birhen ang madalas pagtuunan ng pananalangin ng Rosaryo. Sa lahat yata ng uri ng panalangin sa Simbahang Katolika, wala nang hihigit sa pagkapopular kaysa sa pagrorosaryo. Ang rosaryo din ang nagsisilbing parang matibay na buklod sa maraming mga pamilyang Pilipino: na di man makapagsimba, di man makapagdasal bago kumain, o di man makapagbasa ng Biblia, ay nagagawa pa ring magrosaryo nang sama-sama. Hindi pa rin lumilipas ang nakagawian sa maraming mga barangay na ilipat-lipat sa mga bahay-bahay ang larawan ng Mahal na Birhen, na siyang nagiging okasyon para magkatipon ang mga magkakapitbahay. Sa maraming mga parokya, nagiging paraan ang debosyon na ito para sa pagbubuo ng mga pamayanang Kristiyano: tulad halimbawa ng mga “Barangay-sang-Birhen”.

Penafrancia, Manaoag, Antipolo, De Los Remedios, atbp.
60. Marami pang ibang mga larawan ng Mahal na Ina ang naging bahagi na ng buhay-pananampalataya ng mga Pilipino sa iba’t-ibang mga lalawigan: halimbawa’y ang Birhen de los Remedios ng Pampanga, ang Birhen de Penafrancia ng Bicol, ang Birhen ng Manaoag at ng Piat sa Ilocos, ang Birhen ng Antipolo sa Katagalugan, atbp. Saan mang lugar, dambana, o simbahan, nag-uudyok ang Mahal na Ina ng mataimtim na panalangin sa mga mananampalataya. Ipinahahayag ito sa mga panata, nobena, dalaw, at pagsusuot ng puti at asul na damit (tulad ng sa Birhen ng Lourdes), medalya (tulad ng sa Our Lady of the Miraculous Medal), eskapularyo (tulad ng sa Birhen del Carmen), o sinturon (tulad ng sa Birhen ng La Consolacion).

61. Palaging, iisa ang papel ng Birhen sa mananampalatayang Pilipino: takbuhan ng mga nangangailangan, sumbungan ng may hinanakit, hingahan ng mga suliranin, pasanin at tiisin sa buhay, kanlungan ng mga maysakit. Hindi tuloy kataka-taka kung bakit nagiging tampulan na ng mga puna at panunuligsa mula sa mga sektang fundamentalista ang napakalakas na pananampalatayang “maka-ina” ng mga Katoliko. Nagiging dahilan din ito ng maraming agam-agam na baka tayo’y nalalayo na sa pinaka-buod ng pananampalataya na dapat diumano’y sa Panginoong Hesukristo nakatutok. Totoo man o hindi, aminin natin, di hamak na mas malapit pa rin ang nakararaming Pilipino sa Mahal na Ina kaysa sa kanyang Anak.

G. ANG BANAL NA EUKARISTIYA
62. Madalang lang sa ating bansa ang simbahang Katoliko na hindi napupuno tuwing araw ng Linggo. Para sa maraming mga pamilyang Pilipino, sangkap na ng pagiging Katoliko ang linggo-linggong pagsisimba. Para sa nakararami, hindi kumpleto ang…
Itutuloy…

Was Working Abroad for a Quarter of a Century Worth It?

by Mike Bolos, Jr.

...continuation

I was away for two years for my first contract and could take vacation only once a year in my early years with GAMMA. After ten years, I was coming home more frequently, but I think it was too late to repair the damage in our relationship. I think I took my wife for granted, neglected her and failed to address this problem soon enough During our vacations with our children, I think my children were feeling miserable when for a tiny thing, my wife and I would argue and fight. I felt we were just wasting money on our vacations. Later on, our relationship further deteriorated and became so intolerable. It was like for as long as she holds our marriage contract, she could not give up and continued messing up with my life even if we were actually separated because she has some “right” over me. Thus, there was no choice but to part ways. In fact, the children helped finalize the separation. They talked to their mother and advised her to move on with her life. Much later, we got our marriage annulled. I think the children took it well. It was for the better for all of us and we all now enjoy peaceful coexistence.

Self-Development

I am a natural and fast learner. Even if there is not much opportunity to develop and advance oneself professionally in KSA, I learned to use the computer on my own in the early 80s, which helped me tremendously to succeed in the company. To progress in my job, I had to learn international financial market and the financial derivatives which were still new in the 80s. I applied these knowledge in my job which is not an easy thing to do for someone from a Third World country.
KSA is very particular about nationality, whether Westerner, Asian and Middle Easterner. The employers’ qualifications are biased for Western qualifications as manifested in their different pay, different regard and greater respect for Western people.
To prove, to my employer that the educational qualifications of Filipinos are just as good as any others, I corresponded with the University of Illinois to have my Philippine qualifications recognized. Fortunately, they gave me the equivalence and was allowed to take the US CPA State Board examination in 1995. I passed, and got accredited and therefore became “Western-qualified”. Thus, when I was managing the Finance Department of a big hospital, I was considered as good as any “Westerner.”

Interactions with the Filipino Community

Earlier in my career, I traveled a lot so while the Embassy Officials and Filipino leaders knew me, I was not visible in Filipino community affairs and organizations. However, being an executive in a big company with thousands of Filipino employees, it was unavoidable that I had to mingle with the Filipino community. I came out of my shell during the time of President Estrada when I joined e-Lagda. I became totally immersed in the community during the Overseas Absentee Voting Campaign.

Interaction with my Community in Pampanga...
...to be continued

Your Blood Type

Pasasalamat

May kalayaan ang bawat isa na magpasalamat. Marahil ang isa sa pinakaunang natutunan natin bilang mga paslit ay ang magbigay ng pasasalamat. Ang pinakasimpleng pagpapahayag ng pasasalamat sa isang bagay na ating natanggap ay sa pamamagitan ng madaliang pagsambit ng “Salamat po!” May kalaliman ang dating ng katagang ito sa ating kapwa na kadalasan ay nawiwika nila, bastante na ang araw ko ngayon.

Sa ika-6 na mukha ng ating anibersaryo may magkahalong ngiti at pighati ang namumutawi lalo’t pagsabaying nating sulyapan ang nakaraan at harapin din ang kasalukuyan.

Sa ating mga Kristiyano ang palagian nating sandata ay panalangin at ito’y ganap na madarama sa patuloy nating pagdalo sa ‘Eukaristiya’. Ang salitang ito ang may nag-uumapaw ng pasasalamat. Nagpapasalamat tayo sa Diyos na nag-anyong bata at tayo’y nakapagpapahayag ng ating pagmamahal. Nagpapasalamat tayo sa Diyos at nakasusumpong tayo ng kalakasan.

Sa simula’t sapul ng kanyang ugnayan sa Diyos, ang unang pagpapahayag na iginawad ni Maria, na Ina ng Banal na Rosaryo ay pagkilala ng utang na loob at pasasalamat. At iyan ay namamalas ko sa ating Sambayanihan, ang inyong matimyas na unang hakbang na pasasalamat at walang patid na pananalangin.

Nagpapasalamat tayo sa ika-6 na taon sa pagpapanatili ng buhay na may kalayaan. Nagpapasalamat tayo sa di N’ya paglimot sa sakit ng pakikihamok dala ng mahahalaga N’yang kaloob. Nagpapasalamat tayo sa pagkakataong hatid N’ya na lumuhod, tumayo at umawit sa paligid ng Kanyang hapag.

Sa pagsalubong natin ng Pasasalamat, pahahon na muling harapin ang malamig na simoy ng tag-lagas at magpasalamat tayo sa Poon na hindi kumapit sa Kanyang pagiging Diyos bagkus naging isa sa atin. Panahon din upang pasalamatan ang mga nauna sa atin na hindi rin kumapit sa dating mga gawi subalit dumating at inihandog sa atin ang kalayaan. Panahon din na kilalanin ang ating mga kaibigan, kapuso’t kapamilya ng may pag-asang ito’y palalaganapin pa nila. Ito ang panahon na maging isang bata’t sariwa at sambitin sa Diyos “Maraming Salamat Po!”

Malugod na nagpapasalamat,

Reb. Padre Salvador ‘dong’ V. Marcaida,msp

Mga Kahilingang "Dala ng Hangin"

Bago lumabas ang resulta ng “bar exam” noong Abril noong Abril 3,2007,hiningi ko sa Diyos na makapasa sana ako. Hiniling ko rin na matikman pa sana ng Mommy at Daddy ko ang lahat ng mga pinaghirapan ko. Nang makapasa ako sa “bar,” tuwang tuwa ako. Sabi ko, mahal ako ng Diyos, dahil nakinig siya sa akin. SABI KO, SIGURO NAKITA NG Diyos ang lahat ng mga pinaghirapan ko.

Pero laking sama ng loob ko nang mamatay ang Daddy ko noong Mayo 18,2007-halos tatlong linggo lang matapos niyang masaksihan ang “oathtaking”ko bilang abogado noong Abril 25. Masakit ’yun para sa akin, dahil naging mas malapit kami ni Daddy sa isa’t isa noong naghahanda pa ako para sa “bar exams”. Naitanong ko, Diyos ko lahat ba’y may kapalit? Kapalit ba ng pagpasa ko ang pagkamatay ng Daddy ko? Nabingi ka a ng hilingin ko sa iyong mapaginhawa ko naman ang buhay nina Daddy at Mommy?”

Napakahirap manalangin kapag parang wala namang nakikinig. Ganito ang naramdaman ko nang mamatay ang Daddy KO. Kaya naman, ang hirap isulat ng pagninilay na ito tungkol sa panalangin. Nanalangin ako sa Diyos pero mukhang hindi niya ako pinagbigyan. O narinig man lang kaya niya ang dasal ko?

Mahirap man tanggapin, may sariling karunungan ang Diyos ma hindi agad natin mauunawaan. Sa ebanghelyo ngayon sinisikap ni Lucas na ipaliwanag ang kahalagahan ng walang humpay na pananalangin sa pamamagitan ng talinghaga tungkol sa isang balong namimilit sa isang hukom. Sa kulturang Judio, hindi pinapayagang humarap ang isang babae sa hukuman. Sa usapang pambatas, wala siyan “legal personality.” Dahil balo ng ang babae, wala siyang asawang kakatawan sa kanya upang makinig ang hukuman sa kanyang kahilingan. Kaya naman, masasabing walang kalaban-laban ang balo dahil tiyak na hindi siya pakikinggan. Subalit sa huli, dahil sa kanyang pamimilit, nakinig naman ang tiwaling hukom kahit hindi nagbigay ng suhol ang balo.

Ayon kay Hesus, kung ang isang masamang hukom ay nakikinig, lalo na ang mabuting Ama sa langit. Hindi naman inihahambing ni Hesus ang kanyang Ama sa tiwaling hukom. Sa halip, sinasabi niyang matiyagang panalangin ay nagdadala ng “katarungan” sa humihingi nito. Sa usapang legal, ang ibig sabihin ng salitang “katarungan” ay pagbibigay sa humihingi nito ng kung ano ang nararapat para sa kanya. Para isang hukom, ang pagbibigay ng katarungan (“panalangin”) sa isang taong lumalapit sa hukuman ay pagbibigay ng kung ano ang nararapat at hindi kung ano lang ang hinihiling ng taong iyon.

Siguro, ito ang dapat alalahanin ng mga taong tulad ko na nag-iisip na “pinagmaramutan” ng Diyos. Nang manalangin ako sa Diyos, hiniling ko sa kanya na mapaginhawa ko ang buhay ng Daddy ko. Ngunit ang sabi ng Diyos: “Hindi ikaw ang magpapalasap sa kanya sa kanya ng maginhawang buhay; AKO ANG MAGBIBIGAY SA KANYA NG GINHAWA SA BUHAY, NG BUHAY NA GANAP AT KASIYA-SIYA.”

Sa wikang Filipino, ang salitang “dalangin” ay ang dinaglat na “dala ng hangin.” Ibig sabihin, ito ang mga kahilingan natng ihahatid ng “hangin’ (Espiritu Santo) sa langit. Samakatuwid, kailangan nating “bumuga” ng hangin sa pananalangin, ibig sabihin, manalangin sa pamamagitan ng Espiritu. Subalit, kailangan din nating “humigop” ng hangin. Kailangan nating patuloy na manalangin dahil sa pamamagitan nito tayo ay napupuno ng “hangin” (ng Espiritu) na patuloy na bumubuhay sa atin sa gitna ng mga tila ‘di-naririnig na panalagin. Sa matiyaga at walang humpay na panalangin, mas lumilinaw sa atin ang kakaiba ngunit dakilang pamamaraan ng Diyos.

~Atty . Arnold R. Martinez~

Ampalaya Matamis (Tamis na tagumpay sa mapait na buhay)

By: Zack

Lipos ng pangamba ang sa dibdib ko'y bumulaga,

Sa pagyapak ng aking paa dito sa lupaing banyaga.

Pag-asang guminhawa ang tanging baong kalasag,

Sa maalwang buhay na sa pamilya ay aking nais ihatag.

Sinuong na pangarap hindi kapagdaka'y nakamit,

Inaaral na dayuhang wika, ulo na'y sumasakit

Kakaibang kultura at ugaling kailangang pakisamahan,

Bukod pa sa trabahong dulot ay lupaypay na katawan.

Dangan nga lamang sa hirap pamilya'y gustong maihango,

Disin sana'y di aabuting magtiis at dumayo,

Tigib ng pasakit ang malayo sa mahal sa buhay,

Mga larawan ninyo'y tangan sa gabi'y tanging kaagapay.

Sa paglipas ng taon mga mithii'y unti-unting nakakamit,

Mga anak ay nag-aaral, may masasarap na pagkai't magarang damit.

Datapwat payak lamang, maliit kung sa karamiha'y ihahambing,

Subalit aking pundar na bahay, kayamanan ng maituturing.

Kagyat na panahon na lamang ang aking susuungin,

Sa aking paguwi, maginhawang buhay na ang dadamhin.

Biyayang bigay ng maykapal aking lalong palalawigin,
Sukling marapat lamang, pagpupugay sa Amang maawain.

Sa aking diwa ngayon ay aking minumuni-muni,

Mga salamisim ng buhay isasalaysay sa napipintong pag-uwi.

Dala-dala'y mga kwento ng lungkot, hirap at saya,

Na aking naranasan dito sa lupa ng matamis na ampalaya.

An Ode to Overseas Filipino Workers

By: Zack

Fill all your hearts with joys and happiness,
For all our hopes and dreams are now closer at hand.
Equipped with our inspirations, talents and our jobs,
Gives a promise of a brighter future in this foreign land

Never ever surrender to a very challenging work,
Even if it means you have to push your limits a little bit more
It is thru this untiring efforts comes surprisingly,
Rewarding gifts and praises from people on this distant shore

If you have been given a very difficult task,
Do it systematically and always give your best.
Consider all mistakes as a personal challenge,
For we know that life is full of enlightening test
If at times you feel that life far away is so unfair,
And all you can see is but unending sadness

Always remember that all your problems and fears,
Will be swept away by God and His overwhelming kindness
Never ever think money is enough to build a happy family,
For there are much important things we should not set aside.
For our absence we may not know it is causing them in strife,
And they would rather face trials and hardships with us by their side

So always give enough time to check them if their ok,
Don’t just let them decide because you are here and they are there.
Show them that you care by helping in many different ways,
You can call, chat and text it will make everything easier to bear

If a fellow OFW is facing hard times always give a hand,
For you may not know it when soon you may also be in need.
Sometimes even lending an ear will make a big difference,
And it is so fulfilling even for a very small good deed

Never fail to give thanks and praises to God up above,
Be it on your moments of big failures or times of great success.
For everything that is happening is all because of His will,
Sometimes He works silently while you are given a Bless.

May this simple ode be a reminder that our Loving God,
Is watching all over us even in this faraway land.
By this always work hard, do good and help those in need,
Then you'll feel His presence as told in "Footprints in the Sand."

LANDAS NG PAGPAPAKABANAL

Sulat Pastoral ng Kapulungan ng mga Obispong
Katoliko ng Pilipinas -Sa mga Pilipinong Katoliko
(Hulyo 1999)

Sa kanya nakakatagpo ang maraming mga nagdarasal sa simbahan ng Quiapo—na karamiha’y may dalang pasanin sa buhay—ng karamay sa kanilang mga tiisin. Sa larawang ito, para bang naririnig ng matapat na mananampalataya ang Diyos na nagsasabing: “Hindi ka nag-iisa,” o kaya nama’y “Batid ko ang nararanasan mo,” o “ Sabihin mo sa akin ang problema mo, at sasamahan kita sa pagkarga dito.”

Santo Entierro
55. Ang bangkay ni Kristo: nakatali ang ulo, nakabalot ng kumot, nakahiga. Walang ipinagkaiba sa pagdalo sa burol ang paglapit natin sa larawan ng Santo Entierro. Sa lahat daw ng larawan, ito yata ang pinakamadalas pangakuan ng mananampalatayang Pilipino: “hindi na po ako uulit,” “magbabagong-buhay na ako,” “hindi ko bibiguin ang pangarap n’yo para sa akin.”

Kristong Hari
56. Kahit huli na nang pumasok sa atin ang debosyon sa Kristong hari na nakaluklok sa trono, mabilis pa rin ang paglawig at pagkalat ng kaugaliang maitampok (enthronement) ang larawang ito sa bawat tahanan. Sa larawang ito, itinuturing, kumbaga, ng pamilyang Pilipino bilang “Ama ng tahanan” (padre-de-pamilya) ang Kristong Hari.
57. Batay sa kinahihiligang lapitan ng mga Pilipino sa mga larawan ng Panginoong Hesukristo, masasabing mas nangingibabaw pa rin ang papel niya bilang kakampi, kasangga, karamay, o katoto kaysa sa manunubos o tagapagligtas.

E. MGA BANAL NA IMAHEN AT LARAWAN NG MAHAL NA BIRHENG MARIA
Ina ng Laging Saklolo

58. Sinong dayuhan ang hindi mamamangha kapag sila’y natraffic sa may Baclaran at nagtanong sa sanhi ng traffic: ang marahil pinaka-popular na debosyon sa Mahal na Birhen sa Pilipinas? Kahit wala pang isandaang taon mula nang ipakilala sa atin ang larawang ito ng Mahal na Ina, mabilis na kumalat ang debosyon sa kanya, dahil marahil ang larawang ito ang pinakamalapit sa ugali ng tipikal na ina para sa Pilipino: lagging sumasaklolo kapag nangangailangan ang kanyang mga anak. Masusyo at malambing ang paglapit ng Pilipino sa Ina ng Laging Saklolo. Patunay dito ang malaking bunton ng mga papel na naipon ng mga paring Redentorista—na nagtataglay ng mga sulat at pakiusap ng mga nagdarasal sa Mahal na Ina, mula pa noong pumutok ang digmaang Hapon. Ang nobenang ito na dinadasal nang mataimtim ay bahagi na ng buhay ng maraming Pilipinong tuwing Miyerkoles, hindi lang sa Baclaran o sa iba pang mga simbahan sa bansa, kundi pati na rin sa mga simbahang dinadayo ng ating mga OFW’s sa iba’t ibang sulok ng daigdig, kung saan sila naghahanap-buhay. Higit sa lahat, popular ang debosyong ito sa mga kababaihan na nakakakita sa mapagpalang Ina ng halimbawang matutularan sa kanilang sariling mga papel, lalo na bilang mga ina.
... Itutuloy

Does Your Blood Type Reveal Your Personality?

Blood type and Rh...How many people have it?
O + ..........................40%
O - .............................7%
A +............................34%
A -.............................. 6%
B + ............................ 8%
B - ..............................1%
AB +............................3%
AB - ............................1%

According to a Japanese institute that does research on blood types, there are certain personality traits that seem to match up with certain blood types. How do you rate?

TYPE O - You want to be a leader, and when you see something you want, you keep striving until you achieve your goal. You are a trend-setter, loyal, passionate, and self-confident. Your weaknesses include vanity and jealously and a tendency to be too competitive.

TYPE A - You like harmony, peace and organization. You work well with others, and are sensitive, patient and affectionate. Among your weaknesses are stubbornness and an inability to relax.

TYPE B - You're a rugged individualist, who's straightforward and likes to do things your own way. Creative and flexible, you adapt easily to any situation. But your insistence on being independent can sometimes go too far and become a weakness.

TYPE AB- Cool and controlled, you're generally well liked and always put people at ease. You're a natural entertainer who's tactful and fair. But you're standoffish, blunt, and have difficulty making decisions.

...to be concluded

Was Working Abroad for a Quarter of A Century Worth It?

by Mike Bolos, Jr.

My Children...

When I left for Saudi, my two girls were four and five-year old, and later I also had a son. I think I did not fail as much with them, Except for the fact that I was not there when they were growing up and when they needed a father most. I thought that since there were many children like them with fathers working away from home, either Manila or abroad, they were kind of psychologically prepared to miss me. Even when my children were still young, we traveled together often, around Asia, in the US as well as in Europe.

I was able to send my two daughters to good schools. They did well academically. One of them completed a BS in Hotel and Restaurant Management. She is now married to a dentist, has two kids and she put up a drugstore. The other daughter completed a BS in Pharmacy and has electronic and internet business interests.

The problem I encountered with my children was in relating with them when were growing up. They would be spending money left and right, as if to punish me. One was more responsible in handling financial matters, but our separation may have affected her adversely. For instance, to date she has not gotten married. The other daughter really maximized the credit card I gave her while she was studying abroad.

I think my daughter Michelle can better appreciate now this issue of migration and its social costs. She is now a professional. It is easier to say now that she wished mothers would not need to tell their children they have to work abroad to buy food and to send them to school—it is a lot easier for someone who is not financially poor or suffering. But we do not live in an ideal world. Definitely, they enjoyed the luxuries my work abroad provided them. It is different from those who cannot afford such as luxuries. I know of OFWs who return to the Philippines for good only to be back in Saudi after six months, crying that it was difficult to tighten up belts and their children themselves told them to go back abroad.

My Relationship with my Wife

However, I failed as a husband. My wife and I got married in 1975, while I was studying. It is possible that at that time my wife already had some feeling of insecurities. These feelings intensified because of our longer separation and lack of communication or miscommunication. At that time, the main form of communication was letters and it took a month for letters to reach and get reply from Saudi. Telephone calls were expensive, costing $5/min. In fact, the best communication channel for a Kapampangan OFW is the “padala” or the “OFW postman” with OFWs and their partners networking sufficiently that every week, at least one OFW is leaving or returning to Saudi. With promotion that is not common for OFWs and for whom, compared with Westerners, it is tougher to achieve and therefore one’s performance has to be glaringly better, I became very busy with work forgetting to communicate with her.

I was away for two years for my…
...to be continued

Chonmasan 6th Year Anniversay: You Are All Invited

PART 1

1. Procession and Living Rosary
2. Eucharistic Celebration
3. Merienda Cena

PART 2

P R O G R A M M E

I. Philippine National Anthem............... Liezel Mesina
II. Invocation........................................... Choir Members
III. Opening Remarks............................ Fr. Dong Marcaida, MSP
IV. Introduction of Guest...................... (Labor Attache) Delmer R. Cruz
V. Duet Number..................................... Monette & Lyka
VI. Special Number................................ C.B.O.
VII. Special Number.............................. Guri Catholic Community
VIII. Special Number............................ The Absorbim Band
IX. Special Number ................................Women’s Center for Migrant Workers
X. Dance Number.................................... DIWATA’S
XI. Duet Number.................................... Shiela & Leo
XII. Special Number............................... The Absorbim Band
XIII. Solo Number................................... Elmer
XIV. Solo Number.................................... PJ Pascua
XV. Special Number................................ The Absorbim Band
XVI. Song Number................................... Darius Mangulab
XVII.Song Number................................... Bhong Manuel

PART 3
P A R L O R G A M E S ............................c/o Shiela Cuevo
Closing Remarks....................................... Anthony R. Manzano
Final Blessings........................................... Fr. Dong Marcaida, MSP

EMCEES: Ms.Grace Fikingas and Mr. Dhok Marciano

PEACE TO ALL & GOD BLESS !!!

Sa - “lamat”

Sa paniniwala ng mga Judio ang malalang karamdaman ay bunga ng mabigat na kasalanan ng mismong taong may sakit o ng kanyang mga kamag-anak. Noong panahon ni Hesus, ang ketong ay itinuturing na sumpa at parusa sa Diyos. Dahil sa sakit na ketong, nagkakaroon ng karanasan ng paghihiwalay sa sarili, sa pamayanan at sa Diyos. Sa unti-unting pagkaagnas ng kanyang katawan, nawawasak at unti-unti ring “nawawala” ang pagkatao ng may sakit na ketong. Pakiramdam niya’y nilalamon siya ng malalim na kalungkutan, pagkatakot, at kawalan ng pag-asa. Maliban sa pagkawalay sa sarili, nararanasan din niya ang paglayo ng mga mahal sa buhay— pamilya at mga kaibigan. Hindi lamang katawan ang nasasaktan. Malalim din ang sugat sa puso at kalooban habang pinandidirihan siya at nilalayuan ng buong pamayanan. Ang pinakamasakit sa lahat sinasabi ng iba at pinaniniwalaan naman niyang pinabayaan nga siya ng Diyos.

Isang detalye ng kuwento ang nakakatawag-pansin: magkakasama ang sampung ketongin. Hindi nakahiwalay ang Samaritano sa mga Judio. Mahigpit na alituntunin ng batas ng Judio na hindi sila nararapat makisalamuha sa mga Samaritano sa mga Judio na itinuturing na “marurumi”. Ngunit sa pagkakataong ito pinagsama sila ng kanilang nakahihiyang kalagayan. Pare-pareho lang silang may “lamat” sa kanilang pagkatao. Sa gitna ng pangangailangan nabuo ang pagkakaisa at nabale-wala ang batas ng paghihiwalay.

Sa “lamat” ding iyon sila tinagpo ni Hesus at pinagaling silang lahat. Sa kasamaang palad isa lang ang nagbalik upang magpasalamat – ang Samaritano. Tila siya lang ang nakaunawa sa kahulugan ng nangyaring pagpapagaling: Sinamahan siya ni Hesus sa lamat ng kanyang pagkatao. Sa pagyakap ng Panginoon sa kanyang pagkatao, muli nitong binuo ang mga nawasak na kaugnayan niya sa sarili, sa pamayanan at sa Diyos. Ngayon, handa na siyang makisangkot muli sa lipunan, magbahagi, magmahal. Ang pasasalamat niya sa pamamagitan ng pagmamahal sa Diyos at sa kapwang nangangailangan ang magpapatunay na malaking pagpapala rin ang kanyang tinanggap (bas. Lc 7:47)

Marahil, nagpasuri nga sa pari ang siyam na pinagaling din ni Hesus at nagbigay papuri sa Diyos sa templo. Subalit higit pa rito ang diwa ng tunay na pasasalamat. Ayon nga sa isang himig Heswita: Hesus na aking kapatid, sa lupa nami’y bumalik...iyong mukha’y ibang-iba, hindi kita nakikilala. Itinuturo sa atin ni Hesus na ang tunay na pasasalamat ay pagtulong rin sa iba pang mga may “lamat” din ang pagkatao– mga dukha, maysakit at may kapansanan, mga inaapi at mga nawawalan ng pag-asa at iba pa. Dalisay ang pasasalamat ng taong yumayakap sa mga sugat ng kapwa. Sa pagyakap natin at paghipo sa sugat ng kapwa si Hesus din ang niyayakap natin.

Fr. Alex Balatbat

Why Do Catholics Observe Lent?

The opening chapter of Baruch tells how on one occasion the Jewish exiles in Babylon “wept and fasted and prayed before the LORD, and collected such funds as each could furnish” (1:5-6). That one sentence summarizes the common penitential disciplines of God’s people since ancient times. During the season of Lent especially, Catholics continue to express sorrow for their sins, and a desire to draw closer to God, through prayer, fasting, and almsgiving.

Why should we set aside special days and seasons for these activities? Shouldn’t we be doing such things as a way of life? Of course. But with our human nature being weak as it is, the Church recognizes that if we have no time set aside especially for these disciplines, many of us will be tempted to neglect them altogether.

In the life of ancient Israel, God himself set the precedent for designating special days for penance. Through Moses he commanded the people to observe an annual Day of Atonement (Yom Kippur) “ on the tenth day of the seventh month” (Lv 16:29). On this day, the people were to “mortify” themselves (that is, eat no food) and do no work, so they could devote the day to repentance and prayer, asking God to cleanse them of their sins (see Lv 16:29-34). In later times, the Jewish people set aside additional days and seasons of penitential fasting (see Zec 8:19 and the footnote).

The practice of penitential days and seasons was continued by the early Christians (see Acts 13:2-3) and became an established tradition in the Church. Lent, observed in the forty days before Easter, developed as a way of recalling our Lord’s own forty days and nights of fasting in the wilderness while he prayed and battled with the Devil (see Lk 4:1-13; see also “Why Do Catholics Put Ashes on Their Foreheads?)

The value of prayer is immediately obvious. But why, we might ask, are fasting and almsgiving ways to holiness? When we make small sacrifices such as giving up food and giving away alms, we detach ourselves from the things that we tend to love too much (see Ez 16:49) - thus making more room in our lives for God.

Shiatsu Self Massage

Hugs From Heaven

By: VLC OF GEC-GURI

When you hear a song that fills you
With a feeling of sweet love,
It's a hug sent down from Heaven
From someone special up above.

If you wake up in the morning
To a bluebird's chirping song,
It's music sent from Heaven
To cheer you all day long.

If tiny little snowflakes
Land upon your face,
It's a whisper sent from Heaven
All trimmed with angel lace.

So let your heart be joyful
If you're lonely, my dear friend,
Hugs that are sent from Heaven
A broken heart will mend!

“Kwentong Fishball”

By: Zack

Pangatlong stick ko na ng paborito nating bola-bola

dito sa tindahang de tulak ni Aling Maria

Sa isipa'y nanariwa ating mga masasayang ala-ala

Sa pagitan ng pagkagat ng napakasarap na meryenda

Tandang tanda ko pa ng una kitang makita sa kalye,

Napangiwi ka sa anghang dahil sa sawsawang maaraming sile

Tinitingnan kita noon, sabi mo "masarap naman di na bale",

Tuloy ako'y naengganya kahit pera'y sakto lamang sa pamasahe.

Hindi ko natiis noon na magbukas ng mapapag-usapan,

Kahit di mo ko kakilala, pangalan mo ay nais kong makamtan.

Isang mabining ngiti lamang saglit ako'y iyong tinitigan,

Sabay bigay ng ‘yong bayad ako'y biglang tinalikuran.

Ilang mga araw pa na tayo ay nagkasabay sa fishballan,

Pagtingin mo sa aki'y, gumaan hanggang maging kaibigan.

Tangi saksi nati'y ang tindera, mga fishball at mga saukan,

Nabuo nating pagkakaibigan araw-araw ay puno ng kasiyahan.

Minsan inaya kitang maglakad habang palamig ay ating tangan

Binuksan tinatagong pagibig, nais ko sanang iyong mapagbigyan

Nakangiti mong mata sa akin ay masayang nakatunghay

Mas sweet pa sa sauce na saukan, iyong "Oo" sa aki'y ibinigay.

Higit isang linggo din tayong naging lubhang napakasaya,

Magiliw na pinagsaluhan pagkaing pangunang sangkap ay isda

Di ko nabanaagan nakaambang lungkot at pagkawala,

Buhay na mapagbiro sa ating dalawa pala'y nakatadhana.

Sa araw na ito, tatlong buwan na sana tayo,

Subalit magmula noon, di ka na nakita walang balita tungkol sa ‘yo.

Aalis na sana ako ng may lumapit na isang binatilyo,

S’ya pala'y iyong kapatid, may sinasabi habang nakayuko.

Isang linggo na ang nakakalipas ikaw pala ay yumao na,

Isang masakit na hagupit sa aking pusong umaasa.

Aking tinatanong dahilan ng iyong dagliang pagkawala,

Kanyang mga mata'y may namuong luha, daop-palad na nagsalita.

Una n’yang sinabi na wala kang bukambibig kundi ako,

Pagkatapos nooy tinitigan, tuhog ng fishball na hawak ko.

Sa ospital ika'y ilang buwang sa sakit ay nakipaglaban,

Hepatitis na nakita, lumalang di nagawan ng paraan.

Hindi ko na natiis damdaming kanina pa nais umalpas,

Nagsisikip na dibdib tanging mga hikbi, walang boses na lumabas.

Mga luha'y namalisbis, mga paa sa ospital ako iginigiya,

Dali-daling iniluwa bola-bolang kanina pa nginunguya.

LANDAS NG PAGPAPAKABANAL

Sulat Pastoral ng Kapulungan ng mga Obispong Katoliko ng Pilipinas -Sa mga Pilipinong Katoliko

Hindi kay Kristo mismo kundi sa Mahal na Ina nakikiisa ang mananampalatayang Pilipino, kapag salubong. Inaakit ng tradisyong ito na makiisa ang mananampalataya sa pagbababang-luksa ng birhen, sa hangaring maipahayag ang lahat ng kanyang mga pag-asa sa buhay. Pangunahin sa mga sagisag ng pagdiriwang na ito ang madramang pag-aalis sa belong itim na nakalambong sa ulo ng Birhen na katulad ng mga dusa’t hapis na nakalambong din sa atin. Ito ang bibigyang katapusan ng muling-pagkabuhay. Sa sandali ng salubong, bababa ang anghel upang alisin ang belo at awitan ang Birhen ng Regina Coeli, kasabay ng taimtim na hangarin ng mga nakikisalubong na kahimanawari’y kasabay na mapapawi ang sarili nilang mga belong itim ng dusa’t sakit. Ito na ang kaganapan ng Mahal na Araw, para sa maraming mga Pilipino. Uuwi ang nakisalubong na may maluwag na damdamin, na tulad ng pag-uwi ng mga katatapos lamang na magbabang-luksa.

Kapistahan ng Patron
51. Ang kahiligang magpista at magpakain sa mga bisita ay hindi inimbento ng mga Kastila para sa atin. Nabigyan lamang ito ng bagong saysay nang iugnay sa kapistahan ng mga patron. Pasasalamat ang pangunahing diwa ng pista. Pasasalamat sa Diyos sa pagaantabay ng mahal nilang Patron. Sa maraming mga bayan at baryo, napaka-personal ng kaugnayan ng mga tao sa kanilang patron, na madalas pa ngang tawagin sa isang magiliw na palayaw.

52. Sa Pilipino, hindi lang minsan isang taon ang pagpipiyesta. Maraming pang mga pagkakataon bukod sa pasko, mahal na araw, at kapistahan ng patron ang maaaring maging dahilan para maghanda, mag-imbita, at magpakain. Kaarawan, anibersaryo, may pumasa sa eksamen, may nagtapos sa pag-aaral, gumapang, lumakad, o nagsalita na si bunso, atbp. Biyaya ng Banal ang pananaw natin sa maraming mabubuting bagay na nararanasan natin sa buhay. Alinman dito’y sapat nang dahilan para magdiwang.

D. MGA BANAL NA IMAHEN AT LARAWAN NG PANGINOONG HESUKRISTO

Santo Nino
53. Hindi matatawaran ang kasikatan ng larawan ng Santo Nino de Praga sa atin, at ang mas malawak na debosyon sa Kristong bata. At tulad ng karaniwang paslit, nakagawian na ng marami na bihisan ito ng iba’t-ibang kasuotan: pulubi, anak-magsasaka, basketbolista, at kung ano-ano pa. Madalas ngang punahin ito ng ilang mga intelektwal bilang pagpapakita ng diumano’y paslit na pananampalatayang Pilipino. Sa isang banda, maaaring may punto sila. Subalit sa kabilang banda, hindi rin kaya ito pagpapahayag din ng kaloobang Pilipino sa kanyang kapayakan, kawalang-malay, kawalang-malisya, at pagiging mapaglarong tulad ng bata? Sa Santo Nino, itinatampok ng mananampalatayang Pilipino ang halaga ng “pagiging bata”, na di nalalayo sa sinasabi ng ebanghelyo: “Ang kaharian ng Diyos ay bukod tanging para sa mga bata.” (Mt. 18:3).

Nazareno
54. Namumukod ang larawang ito ng Panginoon sa ibang mga larawan na kadalasa’y puti ang kutis, dahil ang Nazareno ay Moreno (kabalat-pinoy), nakaluhod, at may pasan na krus. Marahil sa kanya unang nabanaag ng Pilipino ang kanyang sarili: batbat ng pasakit, nagdurusa, at may dalang krus. Sa kanya nakakatagpo ang…
Itutuloy ...

8. Was Working Abroad for a Quarter of a Century Worth It?

by Mike Bolos, Jr.

It was by accident that I worked abroad. My younger brother asked me for placement fee. Unfortunately, he was illegally recruited, so I ran after the recruiter. As payment for my brother’s being gypped, the recruiter referred me to an employer in Saudi for a job in accounting. I was immediately interviewed and hired, without going to through POEA. Since I already have a passport, I was able to leave for the Kingdom of Saudi Arabia (KSA) in a week’s time.

I left for KSA in February 1980 to work for a small-sized Saudi-owned travel agency as an accountant. I was 27 years old then, completed a BS in Accounting. I have been working as an accounting clerk all through my college years until I left for Saudi Arabia. I have just taken the Board Examination the year before. I was already in Riyadh when I heard I passed.

I was young and idealistic. I wanted to work like I’ve been working professionally here in the Philippines and do things in KSA the way things are done in the Philippines. But I found out that Saudis are too hands-on and by nature do not trust others. At first, I did not realize that I had to keep a low profile especially since I come from a Third World country. They expected me to do only as I was told. The first two years of my employment was worst than I could imagine. I was very miserable mainly because of the clash of cultures. Fortunately, before the two years were up, I was able to find another employer. When I was about to leave my first Saudi employer, he must have realized my worth and capabilities in spite of our bad start since he tried hard to make me stay on.

My Early Years in Saudi Arabia

Many Kapampangans are migrant workers, in Manila or elsewhere in the Philippines or abroad. Hence, when I decided to work in KSA, working abroad was a common thing in our province. What made me decide to work abroad? My salary was not enough to buy a house and lot and send my children to good schools. Few OFWs then would have long-term plans because Saudi jobs are very temporary. One usually gets to work for one renewal of a contract, totaling to about four years, then one need to look for another job. I was one of the few who worked there with practically no break for 25 years.

After my vacation, in the Philippines, in March 1982 I worked as an accountant in GAMMA Services LTD., another Saudi-owned but Western-managed company, which is into health care management. It was a progressive company and I was able to show my best. I rose through the ranks, first as senior accountant in 1983 then as accounting manager in 1985, as assistant corporate comptroller based in the head office in 1987 until I retired in 2005. While with GAMMA, I was also involved with its various companies and subsidiaries and was always a part of the opening crew or start-up team assigned to organize the finance and accounting department of its various projects so I went around and traveled a lot. As such, I held the position of Chief Financial Officer in the interim and stayed on until the project stabilized. When they hired my permanent replacement I went back to the home office.

My Children...
... to be continued

Pa-anyaya Sa Lahat ng Kapatiran

From Chonmasan Filipino Community (Masok) South Korea

HATID NAMIN AY KAPAYAPAAN PARA SA LAHAT NA NAGNANAIS MAKIPAG-UGNAYAN AT MAKIPAG-LAKBAY SA AMING SAMBAYANIHAN!!!

SA PAGBUKAS NG ONLINE VERSION NG AMING MUNTING NEWSLETTER NA 'SAMBAYANIHAN' AY INAANYAYAHAN KO PO KAYO NA MAKI-ALAM AT PATULOY NA PALALALIMIN ANG ATING PANANAMPALATAYA!!!

HANGAD KO ANG INYONG MATIBAY NA PAGYAKAP SA ANUMANG PAGPAPADAMA NG ATING POONG MAYKAPAL!!!

MAKATAWID NAWA TAYO SA ATING TINUTUMBOK NA DAAN NG KAPANATAGAN, KADALISAYAN AT KAGANAPAN!!!

Lubos na dumadalangin,

Reb. Padre Salvador 'dong' V. Marcaida,msp
Email: dong_marcaida@yahoo.com

Pagka-Alagad: Pananampalataya at Pagtitiwala

Pananampalataya at Pagtitiwala sa Kabutihan ng Diyos

Makikita natin sa Ebanghelyo ang tatlong bagay na kinakailangan sa pagiging alagad ni Hesus:

Una,ipinakikita ni Hesus sa pamamagian ng puno ng sikamoro kung ano ang hinihingi ng pagiging alagad. Marami at mahahaba ang mga ugat ng puno ng sikomoro kaya naman mahirap itong bunutin. Sinasabi ni Hesus na ang pagka-alagad ay tulad sa puno ng sikamoro na mahirap itong bunutin at itanim sa karagatan (imposibleng bagay). Kung gayon, binibigyang-diin ni Hesus na ang pagka-alagad ay hindi lamang humihingi ng ng mga bagay na mahirap gawin kundi pati mga bagay na mukhang imposibleng mangyari. Kasama sa mga kinakailangan sa pagka-alagad ang mga naunang turo ni Hesus tungkol sa pag-iingat na maiskandalo ang mga may mahihinang pananampalataya at ang matutong magpatawad nang higit pa sa mga punong relihiyoso-ang mga Pariseo (bas.Lc 17:1-4). Hindi madaling gawin ito kaya naman hiniling ng mga alagad kay Hesus: “Dagdagan po ninyo ang aming pananalig sa Diyos!” Ibig sabihin: “Diyos ko, tulungan mo po kami!”

Ikalawa, ipinahahayag ni Hesus na ang lihim ng tapat at masigasig na pagka-alagad ay ang pagkakaroon ng kahit munting pananampalatayang tulad sa isang butil ng mustasa (bas.Mac 4:31). Ang pananampalataya ang daan upang makagawa ang Diyos ng mga tanda at mga himala. Ang pananampalataya din ang nagbibigay ng karunungan at liwanag maging sa madidilim at mahihirap na pagkakataon sa ating buhay. Napakahusay na ipinaliliwanag ng 1997 Katesismo ng Iglesya Katolika ang kaisipang ito: “Binubuksan ng kaloob na pananampalataya ang ‘mata ng iyong mga puso’ sa buhay na pag-unawa...sa kabuuan ng mga plano ng Diyos at sa mga misteryo ng pananampalataya…(#158;bas.Ef 1:18). Ang hiwaga ng pananampalataya ay hindi ang pagtanggap mula sa Diyos ng mga bagay na hinihiling natin kundi ang pagtanggap nang may kagalakan at buong pananampalataya sa anumang tugon ng Diyos sa ating mga panalangin naaayon man ito o hindi sa bagay na talagang hinihiling natin.

Ikatlo, sinasabi ni Hesus na ang pagka-alagad ay nakasandig sa tiwala ng “lingkod” sa Diyos bilang kanyang “Panginoon.” Itinuturo ni Hesus sa mga alagad na dapat nilang ituring lagi ang kanilang sarili bilang mga aliping walang kabuluhan sa harap ng among(panginoong) napakahigpit. Ang griyegong pantukoy na achreioi, ay maaaring isalin bilang “bale-wala”, walang halaga, hindi karapat-dapat.” Hindi madaling maunawaan ang sinasabi ni Hesus tungkol sa isang alipin na hindi dapat umasa ng kahit na pampalubag-loob sa kanyang amo. Subalit, kailangang gumamit si Hesus ng mga paghahalintulad tulad nito-sa harap ng impluwensiya ng mga Pariseo na nagtuturong may karapatan ang tao sa pagpapalang Diyos kung gumagawa siya (tao) ng mabuti (masusing pagsunod sa batas). Itinuturo din ni Hesus sa mga alagad na gumawa sila ng mabuti...subalit hindi dahil sa gantimpala...hindi para pilitin ang Diyos na ipagkaloob ang kahilingan nila-kundi dahil sa pagtitiwala nila sa makatarungang Diyos. Totoo na sa kwentong ito ni Hesus, ang diyos ay parang isang panginoong walang damdamin na nag-uutos sa mga alipin niya na magbihis at maghanda ng makakain niya kahit na kagagaling lang sa bukid ng mgaaliping ito at pagod na pagod pa. Ngunit alalahanin din natin ang dakilang pahayag ni Hesus na kapag nakita ng Diyos (ang Panginoon)sa kanyang pagbabalik na handa ang kanyang alipin, ang Diyos mismo ang magbibihis upang mapaglingkuran niya ang mga alipin sa hapag-kainan (Lc 12:35-38) Totoo ngang napakalaki ng hinihingi ng Diyos sa kanyang mga alagad ngunit higit ba napakalaki rin naman ng kabutihan at pagpapala niya sa kanila.

-Fr. Domie G.GUZMAN,SSP

Lady Bug

by L.V.L.

I used to chase butterflies,
And ran after them everyday.
I often ask them to be with me,
But they just could not stay.

Alas, once I caught a butterfly and held her in my arms,
I held her oh so tightly and was so happy for she’s mine,
Without noticing I chipped her wings, she told me she was hurt,
The butterfly I loved so dearly, by my fire I did burn.

I asked her to stay and told her wings will heal,
By my trust, by my love that I told her, she would feel.
But words are not enough; she told me she can’t stay,
The butterfly I loved so dearly, heartbroken, I chased away.

I’ve known now that butterflies want their freedom,
And so I’ve let her be...
She wanted to fly in gardens...
So she and she just can’t be with me.

I looked at my hand in silence one night,
It was empty and lifeless, without her colors it was dull.
Then came a firefly, and she shared with me her light,
And her warmth and her love in the stillness of the night.

And then I awoke with the sunlight that is so bright,
And I searched for my firefly, but she was now out of my sight,
Then I realized like butterflies, fireflies just don’t stay,
They just share their light for a moment and then they go away.

Heartbroken I now sit on the garden where it all began,
Memories keep on coming back as butterflies fly around.
I told myself, no butterflies, no fireflies will hurt my heart again,
Maybe I thought, one day, a ladybug will finally land on my hand.

Huling Sandali

by L.V.L.

Bukang–liwayway na naman…..
Simula nang isang bagong araw…..
Patuloy ang pag-angat ni Pebo sa mga ulap pataas sa himpapawid…..
Heto na naman ako kasama ka…..

Sa ating lugar...sa may hagdanan
Walong buwan na rin tayong ganito….
Andiyan ka sinasamahan ako sa ‘king mga kalungkutan…
Umuupo kasama ko...walang imik

Andiyan ka lang handing laging makinig
sa aking mga hinaing sa mundo…
Sa mundong aking ginagalawan…
Alam ko na kahit tahimik ka….nauunawaan mo ako…

Oo alam ko na walong buwan lang ang pinagsamahan natin
Pinahalagahan kita gaya nang pagpapapahalaga mo sa akin
At ipinagpapasalamat ko yun…
Pero sa paglipas nang panahon…

Naiisip ko na kailangan ko nang magpaalam
Hindi na sapat ang pakikinig mo lang sa aking mga hinaing
Kailangan ko na sana ang makakausap…
Di ko na kayang umupo na lang sa may hagdanan kasama ka..

Alam ko na walang patutunguhan
kahit pa magtagal tayong magkasama na ganito…
Malabo ang kinabukasan natin kahit alam ko
na handa kang laging samahan mo ako…
Sabihin mong makasarili ako pero ito lang ang naisip kong solusyon

Sana ay maunawaan mo…
Kailangan ko nang magpaalam at umalis sa kinalulugmukan kong kalungkutan…
Kailangan ko nang magpaalam at umalis sa kinalulugmukan kong kalungkutan
Sa pagdaan nang panahon naisip ko na parang wala kang naitulong

Naisip ko na lalo mo lang akong inilugmok sa ‘king kinalalagyan
‘Wag mong isipin na binabale wala na kita…
Na di ko pinahalagahan ang mga ginugol mong oras para sa akin…
Di ka mawawala sa aking alaala
Alam ko masakit para sa iyo pero para na rin sa ikabubuti ko

Paalam ….Yosi….

LANDAS NG PAGKAKABANAL

Sulat Pastoral ng Kapulungan ng mga Obispong Katoliko ng Pilipinas -Sa mga Pilipinong Katoliko ... (Hulyo 1999)

47. Sa iba’t-ibang anyo ng penitensyang isinasagawa pa rin ng marami tuwing Mahal na Araw, malinaw na hindi sapat para sa maraming Pilipino ang mga liturhiya ng simbahan upang maipahayag ang pakikiisa sa dusa at kamatayan ng Panginoon. Naghahanap pa rin ang marami, lalo na sa mga kalalakihan sa mga kanayunan ng mas marubdob na anyo ng penitensya. Karamihan sa mga ito’y pagtupad sa panata na kadalasa’y may kinauukulan: isang mabigat na kasalanang nagawa, isang kahilingang natupad na may naipangakong katumbas na sakripisyo, o isang kagyat na pangangailangan na ipinagmamakaawa, atbp. Sa kalooban ng namamanata, banal ang panata at dapat tuparin. Walang nag-uutos sa kanyang gawin ito, kundi ang sarili. Sa mata ng nanonood, maaaring ang madugo at marahas na mga paraang ito--katulad ng paghahagupit-sa-krus—ay kalabisan na, at malayo sa diwa ng Mahal na Araw. Subalit sa nagpipenitensya, ito’y maliit na kabayaran lamang sa napakalaking utang, isang munting sakripisyo sa napakalaking biyayang tinanggap. Kahit di naming lubusang maunawaan ito, sino ba kami upang hatulan ang katapatan ng mga nagsasagawa nito?

48. Isa pang di-mamatay-matay na tradisyon ang Pabasa o Pasyon. Hindi simpleng awit ang Pasyon kundi isang tuloy-tuloy na panaghoy at paghahayag ng hinaing ng umaawit. Dumadaing ang bumabasa ng Pasyon. Pumapasok siya nang unti-unti sa hipnotismo ng paulit-ulit na tinig hanggang sa maging paraan na lamang ang pagbasa sa salaysay ng pagdurusa’t kamatayan ng Panginoon sa pagpapahayag ng mambabasa ng kanyang mga sariling panaghoy sa mga sakit at pagdurusang kanyang nararanasan sa buhay. Nabigyan na ng sapat na pansin ng ilang mga panulat ang kinalaman ng Pasyon sa Rebolusyong Pilipino. Binigyan ng Pasyon ng pagkakataon ang Pilipino na maipahayag hindi lamang ang pansariling daing ng mga indibidwal na mambabasa kundi pati na ang daing ng buong sambayananag dusta at api noong panahon ng mga kastila.

49. Habilin naman ang turing natin sa inuulit-ulit na pitong buling mga pananalita ng Panginoong Hesukristo sa krus. Habilin ng namamatay sa mga maiiwan. Hindi kataka-takang nanatili ang tradisyon ng Siete Palabras kapag Mahal na Araw kung mayroon ngang kinalaman ito sa pakundangan ng Pilipino sa kabanalan at kahalagahan ng mga huling habilin ng Anak ng Diyos. Kaya marahil parang napakatindi ng Biyernes Santo sa Pilipino. Pag-aantabay ito sa “kamatayan ng Diyos”. Pagkatapos ng habilin, susundan pa ng burol sa patay. Makapanindig-balahibo ang katahimikan ng mga nakapila upang humalik sa krus, o sa imahen ng bangkay ng Panginoong Hesukristo. Isa itong matinding pagsasa-ritwal na nais sabihin ng mananampalataya: “Hindi naming bibiguin ang iyong pakiusap. Hindi naming lilimutin ang iyong habilin.”

50. Higit sa lahat, hindi pa ganap ang Mahal na Araw para sa Pilipino hangga’t hindi ginaganap ang Salubong. Kahit walang ulat sa Bibliya na magpapatunay sa Salubong, buo ang loob ng Katolikong Pilipino na ang Mahal na Birheng Maria pa rin ang unang dinalaw ng Panginoong Hesukristo sa kanyang muling pagkabuhay. Walang ibang batayan ang Salubong kundi ang panloob na katiyakan ng diwang Pilipino na kung mayroong unang ibig bahaginan ang anak sa kanyang tagumpay, ito’y walang iba kundi ang kanyang ina. Hindi kay Kristo mismo kundi sa Mahal na Ina nakikiisa...
Itutuloy………….

Health is wealth, HEALTHY JUICES

Carrot + Ginger + Apple - Boost and cleanse our system.
Apple + Cucumber + Celery - Prevent cancer, reduce cholesterol, and improve stomach upset and headache.
Tomato + Carrot + Apple - Improve skin complexion and bad breath.
Bitter gourd + Apple + Milk - Avoid bad breath and reduce internal body heat.
Orange + Ginger + Cucumber - Improve Skin texture and moisture and reduce body heat.
Pineapple + Apple + Watermelon - To dispel excess salts, nourishes the bladder and kidney.
Apple + Cucumber + Kiwi - To improve skin complexion.
Pear & Banana - regulates sugar content.
Carrot + Apple + Pear + Mango - Clear body heat, counteracts toxicity, decreased blood pressure and fight oxidization .
Honedew+Grape+Watermelon+MilkRichinvitaminC+VitaminB2 -that increase cell activity and strengthen body immunity.
Papaya + Pineapple + Milk - Rich in vitamin C, E, Iron. Improve skin complexion and metabolism.
Banana + Pineapple + Milk - Rich in vitamin with nutritious and prevent constipation.

KEEP WALKING
The organs of your body have their sensory touches at the bottom of you foot, if you massage these points, you will find relief from aches and pains as you can see on the left foot.

My journey to Achieve My Dreams

Mary Joy E. Barcelona
... the END

I went back to school in Isabela. I worked as a student aid. But in school, some people ridiculed me. They judged me because of my past. They called me names like “ Japayuki.” At first, I endured all those remarks. But eventually, I gave up. To make things worse, my family messed up my small business, and in a short time my sari-sari store and tricycle were gone. And then, my mother, whom I have always considered as my closest friend and ally, died. I was devastated. I decided to start to re-build my life. I quit school and left for Manila.

DAWN Changed My Life

I went to DAWN in 1999. I was warmly accepted in DAWN. I was never judged for my past and instead was given all the support I needed to heal myself. In DAWN, I have found a new family—one that taught me my rights and how to stand up on my own.

I availed myself of DAWN’s skills trainings. Workshops, and seminars. Such opportunities brought back my-esteem and self-confidence.

From that time on, I have never looked back. From being a member of Sikhay, the alternative livelihood project.

I have been an active member of Teatro Akebono in the last seven years. Being the director of the musical play for women “Iba’t-Ibang Mukha ni Misty,” I was inspired to motivate the members to give their best performance. We relived our lives and experiences in Japan. In the musical play, we freely pour out our feelings, both the happy and painful memories, through the songs and dances.

DAWN has been providing me with opportunities for self growth and development. The seminars and workshops I attended together with other women in DAWN helped me extremely.

I also got the chance to meet other people through the seminars, workshops, and the conferences I participated in. I became stronger and more confident. Soon, I became an advocate of women’s issues. In many instances, I would speak on the issue of women entertainers in Japan and share my experiences as a former entertainer. Although some people would look down on me and criticized me for speaking up on issues, I continued with what I was doing because I do not want others to experience what I went through in Japan.

If only there were opportunities then available to women like me, maybe I would not have gone to Japan and worked as an entertainer. If there were some other means to support my studies, I would have been a teacher. If there were some kind of support from the government for those who are in need, then maybe people will not be lured to work abroad.

DAWN encouraged me to pursue my dream. In 2003, I enrolled at the Polytechnic University of the Philippines for a degree in B.S. Entrepreneurial Management and I graduated on December 8, 2006.

God is really good. At the proper time, He will put everything in its proper place. I may have had lots of difficulties in achieving my dreams but all those difficult experiences have helped me become a stronger person. Through these experiences, I learned to value myself and the people around me. I saw the beauty of life. I owe all of these to the people, who allowed themselves to be God’s instruments to help me become the person that I am today.

I may not become the teacher that I dreamed of, but I know that I will continue my work in Sikhay and DAWN– teaching, helping, and inspiring others to make the most of what they have and can do.

Answers to the Questions of the Catholic Faith

Series LVII: Why Don’t Catholics Believe in the Bible Only?

The Bible plays a central and primary role in Christian faith, but it is not sufficient as the sole authoritative source of belief. If it were, the more than thirty thousand “Bible-based” Protestant denominations in the world would not have such fundamental disagreements over what the biblical text really means. Clearly, Scripture needs both a wider context of Tradition and a living, authoritative interpreter if it is to be rightly understood.

The fact that Baruch and certain other books don’t even appear in the Protestant Bible places the problem in even sharper focus: Many ancient books claimed to speak for God. How can we even know which ones belong in the Bible unless we have an authority outside Scripture itself to tell us?

From the beginning, the magisterium of the Catholic Church has exercised the God-given authority to discern which books belong in the Bible and how they are correctly interpreted in the light of sacred Tradition (see “Why Do Catholic Bibles Have Seventy-three Books?”).

Catholics thus view the Bible, the Church, and Tradition as harmonious pieces of a whole. In fact, the Bible itself points to Tradition and the Church as authoritative; it doesn’t teach that Scripture is the Christian’s sole ultimate authority.

St. Paul, for example, commands Christians to “hold fast” to the traditions he has passed on to them, both those that were written down (and were later recognized as Scripture) and those that were not written down (see 2 Thes 2:15). He writes to St. Timothy that the Church (not Scripture) is “the pillar and foundation of truth” (1 Tm 3:15).

Nor is Scripture, as some Christians claim, fully self-interpreting. As 2 Peter notes, for example, in St. Paul’s letters “there are some things hard to understand that the ignorant and unstable distort to their own destruction, just as they do the other scriptures” (3:16). The Catholic Church avoids such dangers by relying on the authoritative interpretation of the magisterium in the light of Tradition.

Our Blog Site

The Sambayanihan Online is ours!

We will soon be opening a space for counseling so send in your letters now!

Requests, suggestions, comments, reactions, etc are most welcome!! All of your contributions will be considered.

Thanks and God bless!!!

Kilala Pa Ba Kita?

... by L.V.L.

Humigit kumulang isa’t kalahating taon na ang lumipas, Parang hangin lamang na nagdaan ang panahon.Maraming nagbago..dumating sa buhay ko, Dumaan…...nanatili…..nawala…….

Pero sa lahat ng mga nangyari...sa lahat ng mga nagbago, Sa lahat ng mga natutunan at nakaligtaang mga bagay, Me isang tanong na umuukilkil sa aking isipan, Kilala pa ba kita?

Nahan na ang iyong mga ngiti habang lumalakad sa tumana? Ang iyong mga halakhak habang tumatakbo sa pumapatak na ulan?
Ang iyong mga tingin na bumabaon sa aking kaluluwa, kapag may nagawa akong kamalian,
Dahil sa iyong paniniwala na ang lahat ay mabuti.

Nahan na ang iyong suporta at tapik sa balikat?
Kapag ako ay pilit na inilulugmok ng mundo sa problema, Ikaw na pinagkukunan ko ng lakas, tila iniwan mo na ako, Oo, alam ko marami nang nagbago

Pero iniisip ko pa rin, dapat bang humantong sa ganito? Tama bang maglaho ang taong nakilala ko? Sa matagal na panahon, pinipilit ko pa ring hanapin…Ang taong dating kilala ko.

Nahan ka na? na naniniwala na ang bawat tao ay mabuti, At nakagawa lang ng kamalian dahil sa bugso ng damdamin, At sa udyok ng mundong kanyang ginagalawan, Ikaw pa rin ba ang taong naniniwala na pag-ibig ang nagpapaikot sa mundo?

Na lahat ay kaya mong gawin para lang sa taong minamahal mo, Ikaw pa rin ba ang taong mapagsasabihan ng problema ko? Na nagpapayo at nakikinig, nakikiramdam kahit wala akong masabi
May oras na maupo sa aking tabi kapag pasan ko na ang mundo.

Sana’y ikaw pa rin ang taong nakilala ko na di makasarili, At isinasakripisyo ang pansariling kapakanan para sa ikabubuti ng iba, Ikaw pa rin ba ang taong at nagsadabing di ka pag-iisipan at di gagawan ng masama? Marami akong hinahanap na tila nawala na.

Pero alam ko na nariyan pa rin ang taong dating nakilala ko at nakilala ng iba, Sana ay ikaw pa rin ang taong nagpapasaya ng mga mumunting bagay, Naglalaro ng tumbang preso, nagpapalipag ang alipapayo, naglalaro ng siyato, Ikaw pa rin sana ang taong nakilala ng labing-isang barkada mo nung tinutuklas mo pa lang ang mundo.

Alam ko, lilipas ang panahon, tatanda din tayo…
Mag-iiba ka oo...sa iyong paniniwala Pero lahat lahat nang mga katangian na dati ay nasa iyo ay mananatili, Dahil alam ko, ikaw pa rin ang taong kilala ko.